Toplumsal.org

 Modern toplumlarda tüketim, yalnızca bireysel ihtiyaçların giderilmesine yönelik rasyonel bir davranış biçimi değil; aynı zamanda semboller, imgeler ve ritüeller yoluyla toplumsal ilişkileri biçimlendiren bir kültürel süreçtir. Tüketim kültürü, bu bağlamda hem bireysel kimliklerin inşasında hem de sosyal aidiyetlerin yeniden üretiminde temel belirleyici işlevler üstlenmektedir. Sanayi toplumlarının yükselişiyle birlikte üretim merkezli ekonomik yapılar zamanla yerini tüketim merkezli modellere bırakmış, bu dönüşüm bireylerin dünyayla ve birbirleriyle kurduğu ilişki biçimlerini köklü biçimde değiştirmiştir. Artık insanlar yalnızca neyi tükettikleriyle değil, nasıl tükettikleriyle ve kimlerle birlikte tükettikleriyle de sosyal konumlarını belirlemekte ve ifade etmektedir. Tüketim olgusu, ritüelleşmiş davranış kalıpları yoluyla sosyal gruplar arasında ortak anlamların oluşmasını sağlar. Özellikle yılbaşı alışverişleri, anneler günü kutlamaları ya da bayram ziyaretleri gibi tekrar e...

Günümüzde dijital teknolojilerin sanat üretimi üzerindeki etkisi yalnızca biçimsel değil, aynı zamanda toplumsal anlamda da derin dönüşümler yaratmaktadır. Dijital sanat, yalnızca yeni bir ifade aracı değil; bireylerin ve grupların kimliklerini tanımladıkları, kültürel aidiyetlerini yeniden inşa ettikleri dinamik bir alan haline gelmiştir. Bu süreç, sanatın üretim, dolaşım ve tüketim biçimlerini yeniden şekillendirerek toplumsal temsil mekanizmalarını da etkilemektedir. Sosyolojik kuramlar çerçevesinde değerlendirildiğinde, dijital sanat pratikleri, kimliğin ve kültürün sabit değil, değişken ve müzakere edilebilir olduğunu ortaya koyar. Özellikle postmodern düşüncenin etkisiyle sabit kimlik kategorileri çözülmeye başlarken, dijital ortamlar çoklu, parçalı ve akışkan kimliklerin temsiline zemin hazırlamaktadır. Bu bağlamda dijital sanat, hem bireysel hem de kolektif kimliklerin ifadesine aracılık eder. Yeni medyada dijital sanat üretimi, bireylerin kendilerini temsil ettikleri bir ...

Post-hümanizm, modern insan anlayışını aşan bir düşünsel çerçeve olarak, bireyin ontolojik ve epistemolojik sınırlarını teknoloji, yapay zekâ ve biyoteknoloji bağlamında yeniden tartışmaya açmaktadır. Bu yaklaşım, yalnızca felsefi bir arayış değil, aynı zamanda sanat pratiklerinde de köklü dönüşümlerin kapısını aralamaktadır. Özellikle çağdaş sanatın post-hümanist etkilerle şekillenen yönleri, estetik deneyimin insan-merkezli sınırlarının ötesine geçtiğini göstermektedir. Post-hümanist sanat, insan bedenini artık sabit, doğal ve bütünsel bir varlık olarak değil; parçalanabilir, dönüştürülebilir ve yeniden kurgulanabilir bir yapı olarak ele alır. Bu anlayışta beden, teknolojik uzantılarla birlikte düşünülür. Siber organlar, biyonik uzuvlar, dijital kimlikler ve yapay zekâ destekli bilinç halleri gibi kavramlar, sanatçının bedenle kurduğu ilişkiyi kökten değiştirmiştir. Sanatta bedenin bu yeni yorumu, klasik anatominin ve estetik normların dışına çıkarak “insan-ötesi” bir estetik oluşt...